احداث پارکها و ایجاد فضای سبز از آنرو که در تلطیف هوای شهر و بالا رفتن کیفیت آن موثر می باشد، اقدامی است لازم که در این زمینه در سالهای اخیر گامهای اساسی در تهران برداشته شده، اما هنوز هم نیاز به آن احساس می شود.
مردم بخشی از اوقات فراغت خود را در فضای سبز سپری می کنند و با قدم زدن در پارک و و نشستن زیر سایه درختان، خستگی کار روزانه را از تن به درآورده ، تمدد اعصاب می کنند. علاوه بر این فضاهای سبز، پارکها و بوستانها در ایجاد چشم اندازی دلنواز که آرام بخش جسم و مفرح روح است، بسیار موثرند. درختان از لحاظ شهرسازی نیز در نظم بخشیدن به تردد شهری اثر زیادی دارند.

گسترش فیزیکی شهرهای بزرگ که ناشی از افزایش جمعیت است، همچنین نوع زندگی امروزی نیاز افراد جامعه را برای گذران اوقات فراغت افزایش می دهد و این امر تقاضا برای گسترش فضای سبز و ایجاد پارکها را در شهرها به دنبال دارد، اما اگر هنگام برنامه ریزی برای احداث پارک و فضاهای سبز به اثراتی که چنین کاربریهایی بر ترافیک محل می گذراند، توجه نشود، می توان مشکلاتی برای عبور و مرور ایجاد کند.

فضای سبز در طراحی شهری

از دهه ۱۹۵۰ میلادی به بعد درختکاری بخشی با اهمیت در طراحی شهری به شمار می رود. درختکاری یکی از بهترین سرمایه گذاریهایی است که یک شهر می تواند در زمینه طراحی شهری انجام دهد. بعلاوه مردم به درخت علاقه دارند و سبزه و درخت ناشانه ای از زندگی در شهر است.

اما آنچه که باید در طرحهای درختکاری در نظر داشت این است که درختان در کجا و چگونه غرس شوند، باید مشخص شود که در چه جاهایی نباید درخت کاشته شود. اگر از  درختکاری برای مشخص کردن خیابانها یا مناطق خاصی استفاده می شود به تفاوت زیادی بین نوع درختان نیاز است تا از نظر بیننده معمولی که علاقه خاصی به جزئیات گیاه شناسی ندارد قابل تشخیص باشد.

در خیابانهای فرعی که ترافیک عبوری و سریع نمی یابد ترغیب گردد، لازم است درختکاری حالت نامنظم ایستادن و رفتن را با ایجاد فاصله نامنظم بین مجموعه درختان و شاخ و برگ در هم فشرده آنها در فواصل مختلف القاء کند.

خیابانهای عبوری که برای سفرهای طولانی تردد در نظر گرفته شده اند، بایستی به وسیله محوطه سازی که ویژگی پایدار و ریتم منظم متداولی را حفظ می کند مطرح شود. هر چه سرعت ترافیک بیشتر باشد، لازم است طول مدولهای تکرار شونده بیشتر و خیابان بازتر باشد.