قرآن کریم زندگی دنیا را یک نوع سرگرمی و بازی می داند. مردمی جمع می شوند و به پندارهایی دل می بندند و بعد از چند روزی پراکنده می شوند و زیر خاک پنهان می گردند، سپس همه چیز به دست فراموشی سپرده می شود. اما حیات حقیقی که فنایی در آن نیست، نه درد و رنج و ناراحتی و نه ترس و دلهره در آن وجود دارد و نه تضاد و تزاحم، تنها حیات آخرت است در صورتی که انسان بداند و اهل تحقیق و دقت باشد.

در مورد زندگی دنیا باید بدانیم که همه چیز در دست خدا و تحت اراده و مشیت اوست، درست است که دنیا، عالم اسباب است و آنها که تلاشگرند معمولاً بهره بیشتری داشته و آنها که تنبلند بهره کمتری، ولی در عین حال این قاعده کلی و همبستگی نیست، چرا که گاه افراد بسیار جدی و لایقی را می بینیم که هر چه می دوند به جایی نمی رسند و به عکس افراد کم دست و پایی را می بینیم که درهای روزی از هر سو به روی آنها باز است واین استثناها برای این است که خداوند نشان دهد که با تمام تاثیری که در عالم اسباب آفریده، نباید در عالم اسباب گم شد و نباید فراموش کرد که در پشت این دستگاه دست نیرومند دیگری است که آن را می گرداند.

نقل شده که از عالمی پرسیدند: ما الدّلیل علی انّ للعالم صانعاً واحداً. یعنی چه دلیلی داریم که عالم را خالقی یکتاست. گفت: به سه دلیل: ذلّ اللّبیب و فقر الادیب و سقم الطّبیب.
یعنی عقب ماندگی افراد هوشیار و تنگدستی افراد هنرمند و سخنور و بیماری طبیبان. و وجود این استثناها نشانه این است که کار به دست دیگری است. چنان که در حدیث معروفی از حضرت علی(ع) می خوانیم: من خداوند سبحان را از آنجا شناختم که گاه تصمیم های محکم فسخ می شود و گاه گره ها گشوده و اراده‌های قوی نقص شده و ناکام می ماند. پس مسلماً برای دنیا بقایی نیست و باید از آن رخت بر بست.
حضرت علی (ع) می فرماید: “الدّنیا دار ممّرٍ لا دار مقرٍّ و النّاس فیها رجلان: رجلٌ باع نفسه فاوبقها و رجلٌ ابتاع نفسه فاعقبها. ” دنیا برای گذاشتن است نه برای ماندن و مردم در آن دو دسته‌اند: دسته ای خود را در آن به خواهش های نفس بفروشد، پس خویش را (به کیفر آنها) هلاک گرداند و دسته ای خود را (به طاعت و بندگی) بخرد، پس خود را از عذاب رستاخیز برهاند. خداوند در سوره انشقاق می فرماید: ای انسان تو با تلاش و رنج به سوی پروردگارت می روی و او را ملاقات خواهی کرد.
در حدیثی از حضرت امام سجاد (ع) آمده: راحتی و آسایش در دنیا و برای اهل دنیا وجود ندارد، راحتی و آسایش تنها در بهشت است و برای اهل بهشت، رنج و تعب در دنیا آفریده شده و برای اهل دنیا و هر کسی پیمانه ای از آن به دست می آورد، دو برابر آن حرص نصیب او می شود و کسانی که از دنیا بیشتر دارند فقیرترند، زیرا محتاج دیگران در حفظ اموال خویشند و یه وسایل و ادوات زیادی برای حفظ آن نیازمندند.